Sinds 2016 begeleid ik elke twee weken een lotgenotengroep voor vrouwen die getroffen zijn door ontrouw van hun partner. Of het gaat om vreemdgaan, seksuele escapades of pornoverslaving, al deze vrouwen hebben gemeen dat ze verraden zijn door hun partner en nu moeten dealen met de gevolgen die dit heeft voor hun relatie, gezin en zelfbeeld.

Deze titel bezorgt mij jeuk. Het is dat ik het boek met deze titel van David G. Benner [1] verplicht moest lezen voor mijn opleiding, anders had ik het waarschijnlijk nooit zelf uitgekozen. Mijn allergische reactie komt waarschijnlijk voort uit het feit dat we tegenwoordig worden overspoeld met zweverige termen als ‘me-time’, ‘zelfontplooiing’ en ‘jezelf vinden’. Zelfhulpboeken, podcasts en sociale media staan vol met adviezen over hoe je het beste uit jezelf kunt halen en je eigen pad kunt volgen. Ik als nuchtere Westfries, heb daar niet zoveel mee. Daarbij komt mijn calvinistische achtergrond, waarbij het vooral níet moet gaan over het eigen ‘ik’, zo is mij geleerd.

Hemafobie en Tryponofobie, ik heb er last van: een bloed- en injectiefobie. Het begon al vroeg toen ik als 8-jarige gebeten werd door een geitje (niet lachen), notabene op een kinderkamp. Toen een aardige mevrouw mijn vinger onder de kraan hield en ik het water zag veranderen in een zee van bloed, ging bij mij het licht uit. Het zit in onze familie. We hebben het niet zo op bloed en prikken. Ik had er niet zo veel problemen mee, totdat een aantal vervelende incidenten in korte tijd - waarbij ik flauwviel op de meest oncomfortabele en gênante plekken - mij angstig maakte. Angst voor de angst. Bang om flauw te vallen, bang omdat ik hier geen controle over leek te hebben. En zo werd zelfs een bezoek aan de tandarts iets waar ik tegenop ging zien.

Stel je leven eens voor als een tuin. Hoe ziet jouw tuin eruit? Waar houd je van? Hoe zorg je voor je tuin? De tuin staat voor jouw innerlijke leven: je gedachten, gevoelens, je normen en waarden en je behoeftes. Alles wat daar groeit hoort bij jou en daar ben je verantwoordelijk voor. Zo heeft ieder mens zijn eigen unieke tuintje. Maar hoe weet je nu waar jouw tuin eindigt en die van de ander begint?

Van de week werd ik getroffen door een nummer van de band Casting Crowns genaamd ‘Stained Glass Masquerade’. De zanger introduceerde het lied met zijn ervaring als kind in de kerk, waarbij hij het gevoel kreeg dat niemand in de kerk problemen had behalve hij. Er werd wel gebeden voor lichamelijke problemen maar over worstelingen en mentale problemen hoorde hij nooit iets. Iedereen had alles goed voor elkaar. De kerk leek eerder een act, een schijnvertoning van ‘happy plastic people’. Allemaal mensen achter hun veilige masker.